Wojownik słońca. Beata Pawlikowska Recenzja.

Wojownik słońca. Magiczna opowieść o wyprawie na kraniec wszystkiego. 

Beata Pawlikowska

Przeczytałam. "Jest cudowna" :)
Tak pomyślałam po przeczytaniu książki. Poruszała we mnie wrażliwe struny. Skłoniła do refleksji. Zaznaczyłam jak to ja masę fragmentów do których chcę wrócić. A zanim zaczęłam pisać recenzję weszłam na Lubimy czytać i moim oczom ukazała się niezbyt pochlebna recenzja. Poczułam się dotknięta na tyle żebym Wam o tym napisać.

W pierwszej chwili byłam zła, że się jaram książką na której ktoś suchej nitki nie zostawił. Czy ja się nie znam? A może tamta osoba przesadziła? Ale potem uzmysłowiłam sobie: - Po co kruszyć kopie?  Każdy ma prawo do swojej oceny - subiektywnej. A zatem oto moja:

Na pozór trywialne postacie zwierząt i roślin przestawiają metaforę ludzi i zdarzeń z którymi spotyka się bohaterka książki. Od początku mamy nieodparte wrażenie, że gdzieś już słyszeliśmy tą historię. Pewnie dlatego bo spotkanie z wielkimi pająkami czy ślimakami przywodzi na myśl "Alicję w krainie czarów". Choć tu poszłabym bardziej w podobieństwo do Harrego Pottera który walczył właśnie z pająkami, Puszkami i innymi agresywnymi stworzeniami.

Opowieść przepełniona jest niezwykłymi postaciami. Są kwiaty - które nie tylko przyglądają się bohaterce ale mówią i nawet mędrkują. Są również drzwi przez które bohaterka chce wrócić. Myśli, że wtedy wszystko co ją właśnie spotyka w tej podróży nie będzie miało miejsca. Chciałaby zawrócić z tej drogi. Nie spodziewała się takich niebezpieczeństw czyhających na nią.

"Tak długo jak żyjesz możesz coś zmienić".

Przeraziła mnie historia z Leonem. Myślę, że wiele razy ją słyszałam w różnych wersjach i z podobnymi elementami. Takie historie dzieją się każdego dnia, w różnych aspektach. Teraz już wiedziałam, że mam do czynienia  z prawdziwym wojownikiem - bo nie tak łatwo wyrwać się ze szponów "Leonów" dzisiejszego świata.

Historia ze ślimakiem skonfrontowała mnie ze zwierzątkami które zamieszkują w mnie. I jest dokładnie tak jak pisze autorka. Ja na szczęście uporałam się z moim ślimakiem - ale zrobiłam to całkiem świadomie i dzięki pomocy innych. Bo sama nie zdawałam sobie sprawy z jego istnienia. A jak sobie już zdałam sprawę nie bardzo chciałam się go pozbyć - bo w sumie jak już jest niech zostanie. Udało mi się uzmysłowić jednak, że nie po drodze mi z tą oślizgłą istotą.

Bohaterka podróżuje - tym razem jest to podróż w głąb siebie, swoich emocji, myśli, nawyków. Też jestem tego zdania, że to najciekawsza podróż. Dzięki tej lekturze będziecie mogli przyjrzeć się sobie pod trochę innym kątem niż zwykle.

"Wewnętrzna mgła to stan umysłu, kiedy widzisz odbicie swoich przekonań, a nie to, co rzeczywiście patrzysz." 

Lubię styl Pani Beaty. Sposób jej pisania jest jak najbardziej spójny z sposobem jej mówienia i bycia. No dobra - jestem jej fanką. Lubię przerwy na stronach ( dla mnie jest tu miejsce na własne komentarze), z szlaczkami na dole i motywami gdzieś pod tekstem. A także lubię ilustracje z komentarzem, czy jakimś zdaniem z tekstu. Moja córka ogląda Wojownika i jej też się to podoba ;) Lubię prosty język autorki. Kiedyś przeszkadzał mi jej rozwlekły sposób pisania. Ale teraz się do niego przyzwyczaiłam i akceptuję go. Pani Beata taki ma styl, po prostu.

Czy to jest pozycja dla Was? Nie wiem, ale była jak najbardziej dla mnie. Aby się przekonać namawiam do przeczytania każdego. To tak jak z jedzeniem, dziesięć osób uwielbia sernik a przyjdą dwie i będą się upierały że to makowiec jest najlepszy.. ;)

Ciekawa jestem czy lubicie takie książki?

Za możliwość przeczytana książki dziękuję Wydawnictwu EDIPRESSE.

*

Tak się złożyło, że w niedzielę robiłam obiad wg. przepisuj Pani Beaty :) 

Już mnie nie dziwi, że mąż szukał w garnku dokładki ( ja zresztą też )

Uwielbiamy te przepisy!

A ten jest jednym z naszych ulubionych.

Jest prosty i prawie zawsze w domu są składniki aby zrobić taki obiad!

A do mnie przyszła jakaś tajemnicza przesyłka od Edipresse :) 

*

Pani KoModa